ตำนานพระสุพรรณกัลยา ในย้อนรอยกรรมของหลวงปู่โง่น โสรโย (4)
- อันการสัมผัสได้ด้วยทางจิตวิญญาณนั้น แบบเรารู้เองเราเห็นเองเป็นปัจจัตตัง รู้เฉพาะตน คนอื่นๆ เขาไม่ได้สัมผัส เขาไม่ได้เห็น เขาก็ไม่เชื่อ
- จึงมาใช้ความพินิจพิเคราะห์ดูว่า เราจะทำอย่างไรหนอ เราจะเอาสิ่งที่เห็นด้วยตาใจ ให้มาเห็นด้วยตาจริง
- เพื่อที่จะได้สิ่งอ้างอิงให้เป็นรูปธรรม ได้ปรากฏแก่สายตาคนภายนอกได้ จึงมาค้นคิดขึ้นได้ว่า เราต้องใช้วิธีการถึงสองระบบ ได้แก่ ระบบนามธรรม คือทางจิต ไสยศาสตร์ทางจิตวิญญาณ
- และทางรูปธรรม คือเครื่องมือทางวิทยาศาสตร์ ซึ่งได้แก่กล้องถ่ายรูป จึงหากล้องถ่ายรูปมาสองตัว สองยี่ห้อ คือ กล้องโอลิมปัส Olimpus ของเยอรมัน (ตามที่มีผู้อ่านบางท่านโต้แย้งมาเรื่องกล้อง Olympus ของเยอรมัน ว่าเขียนผิด
- ผู้เขียนเองรู้ที่มาที่ไปของกล้องยี่ห้อนี้ เพราะผู้เขียนเองอยู่เยอรมันก่อนคนค้านจะเกิดอีก คือเมื่อ พ.ศ. 2496
- ทีแรกเป็นของเยอรมัน แต่ญี่ปุ่นลอกแบบมาทำ เมื่อ พ.ศ. 2497 เพราะกฎหมายลักลอบ ลอกเรียนทางปัญญาของประชาคมโลกยังไม่มีในยุคนั้น
- แต่กล้องที่ถ่ายนั้นเป็นของคนชาติเยอรมัน เขามาอยู่ด้วย เขาเขียนไว้ว่า MADE IN GERMANY
- เพราะเขาถือว่า ต้นตระกูลเขาออกแบบมาแล้วก็ขายลิขสิทธิ์ให้ญี่ปุ่น เรื่องก็เท่านั้นเอง ข้าพเจ้าจึงเขียนอย่างนั้น
- ขอบอกตรงๆว่า ถ้าไม่อยากอ่านก็อย่าอ่านเลยดีกว่า ไม่ต้องเอามาอ่านให้รกสมองของตนด้วยโดยไร้เหตุผล)
- และกล้องโพโตลอง Potolon ของฝรั่งเศสซึ่งเป็นกล้องเก่าแก่ที่สุด มาดัดแปลงติดตั้งอันเด็บเตอร์ พ่วงเข้าใส่นาฬิกา ตั้งเวลาให้เป็นออโตเมติก ให้ถ่ายได้เองทุกสิบนาที
- การดัดแปลงทางอิเล็คทรอนิกส์อย่างนี้เราถนัดมาก เพราะเราเรียนอิเล็คทรอนิกส์มาแล้ว แล้วจัดหาเครื่องพลีกรรมทางไสยศาสตร์
- ซึ่งมีเครื่องบูชามีอาหารหวานคาว ผลหมากรากไม้ และเครื่องแต่งตัวของผู้หญิงมี เครื่องขัดแป้งแต่งตัว น้ำอบน้ำหอม ผ้าถุงเสื้อนุ่ง เป็นสีทอง
- ดังที่เรามองเห็นจากมโนภาพทางฝัน เป็นเรื่องทางไสยศาสตร์
- เสร็จแล้วก็เตรียมตัวเตรียมใจในอันที่จะทำพิธีการในสถานที่ที่เราถูกกักบริเวณ ที่เราฝันเห็นนั้นเอง
- เพราะตอนนั้นเราเข้าๆ ออกๆ ได้แล้ว หมดเรื่องกับผู้ต้องหา การถ่ายรูปเอาดวงวิญญาณ อันหลักการอย่างนี้ ท่านผู้อ่านและท่านผู้ฟัง ฟังแล้วก็คงไม่เชื่อว่าจะเป็นไปได้ แต่มันก็เป็นไปแล้ว
- ในหลักของพระพุทธศาสนาก็มีมาในบาลีว่า... ยังกัมมังกริสสันติ กัลยานังวา ปาปะกังวา ตัสสะทายาทาภวิสสามิ... ได้ใจความว่า ไม่ว่ากรรมใดๆ ที่บุคคลกระทำแล้ว กรรมนั่นจะไม่หายไปไหน และจะติดตามให้ผลแก่ผู้กระทำตลอดไป ไม่เร็วก็ช้า ไม่ชาตินี้ก็ชาติหน้า
- และในทางวิทยาศาสตร์ ฟิสิกส์ ก็มีหลักยืนยันว่า E=MC2 สสารย่อมไม่หายไปจากโลก ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมีขึ้นแล้วในโลก เมื่อถึงคราวแตกดับไปสลายตัวไป ก็จะกลายเป็นสสาร ยืนยงคงอยู่ตลอดไป (เพราะอุณหภูมิคือความร้อนรักษาไว้)
- เมื่อเราได้จัดแจงอุปกรณ์ภายนอก ทุกอย่างที่กล่าวมาแล้ว หันหน้ากล้องทั้งสองเข้าหาพานเครื่องเส้น ทำใจให้สงบ หันหน้าตัวเองไปแนวเดียวกับกล้องถ่ายรูป
- แล้วสวดคาถาว่า... เอหิภูโต มหาภูโต สะมะนุสโส สะเทวะโก กะโรหิ เทวะทิ ตานังอาคัจเฉยะ อาคัจฉาหิ เอหิวิญญานะสุพรรณกัลละยา เทวะทิตา อาคัจเฉยยะ อาคัจฉาหิ มานิมามา... ภาวนาได้เจ็ดครั้งแล้วก็หยุด เอาสติตามลมเข้าออก เข้าออก เข้ารู้ ออกรู้ จนลมที่ออกๆเข้าๆมีความละเอียดลง ละเอียดลง
- ใช้ความรู้สึกอย่างแรงในขณะหายใจเข้า ดึงเอาภาพลักษณ์ของพระสุพรรณกัลยาให้มาปรากฏ แล้วจิตมันก็ว่าง
- อันรูปภาพของพระนางก็ปรากฏขึ้นในมโนภาพเห็นชัดเจน อันกล้องถ่ายทั้งสอง มันก็ทำงานตามที่กำหนดไว้ ใช้เวลาอยู่สามชั่วโมงก็หยุด
- เอาฟิล์มออกมาล้างดู ล้างด้วยมือเอง เพราะเราเคยเป็นช่างถ่ายรูปมาก่อน ได้รูปออกมาเป็นที่น่าพอใจ ไม่ผิดอะไรกับที่เห็นในสัมผัสทางฝัน
- แต่รูปอื่นๆก็ติดมาบ้าง ที่ไม่รู้จักเราไม่เอามา ถึงตรงนี้ท่านผู้อ่านคงสงสัยว่า มีรูปคนอื่น ผีอื่น วิญญาณอื่นบ้างหรือเปล่า
- ขอตอบว่ามี โลกเมืองผีกับโลกเมืองคนมันก็มีสับสนวุ่นวายพอๆ กัน แบบไทยมุงก็มี ผีมุงก็มาก มันอยากดูอยากเห็นเหมือนกัน
- เรามีพร้อมแต่ไม่เอาลงมาที่นี่ เราก็เลือกเอาเฉพาะที่เราต้องการเท่านั้น เมื่อได้ออกมาแล้วก็เก็บเอาไว้ดู อยู่มาอีกหลายสิบปี
- เมื่อจะทำงานอะไรที่เห็นว่าเป็นงานใหญ่ และเป็นงานท้าทายเกี่ยวกับสังคม ก็ระลึกนึกถึงท่าน เพราะเราถือว่าท่านเป็นเทพธิดา ผู้ซึ่งเคยปวารณาอาสากับเรา ไว้
- ดังงานค้นหาเสาหลักเมืองจังหวัดพิจิตร เขาคิด เขาค้นกันมานานไม่พบ เขาบอกว่าถ้าได้เสาหลักเมืองขึ้นมาจากตรงไหน ก็จะขอมอบที่ดินทั้งหมดให้ทางราชการ
- เขาควานหากันหลายสมัยผู้ว่า ก็ไม่พบ พอเขามาร้องขอเราไปเดินดู นั่งดู นอนดู สองวันเจอเลย จึงได้ลงมือก่อสร้าง ศาลเสาหลักเมืองและอุทยานเมืองเก่าไว้ทุกวันนี้
- แต่ปี พ.ศ. 2510 มาแล้ว และที่เสาหลักเมืองจังหวัดน่านอีกเช่นกัน ท่านก็ชี้บอกให้ว่าอยู่ตรงไหน เสาจริงที่เป็นไม้ เขาเอาไปฝังไว้ใต้โบสถ์
- และต่อมาทางราชการ กระทรวงศึกษาธิการ มีนโยบายให้โรงเรียนทุกโรงเรียนต้องมีเครื่องหมายทางศาสนาไว้หน้าเสาธงและ ให้มีทั่วประเทศ ไม่เกินห้าปี
- ถ้าไม่รีบทำอะไรจะเกิดขึ้น ก็ไม้กางเขนละสิ มันง่ายดี เมื่อในโรงเรียนมีเครื่องหมายของศาสนาอื่น เด็กชาวพุทธก็ถูกกลืนหมดแน่นอน
- ข้าพเจ้าจึงรีบร้อนจัดทำ จัดสร้างพระพุทธวิโมกข์ ขนาดหน้าตัก 19 และ 29 นิ้ว ขึ้นแจกฟรีๆ โดยไม่คิดมูลค่าใดๆ ร่วมแสนกว่าองค์
- ใช้ทุนรอนส่วนตัวหมดไปหลายล้าน โดยไม่ยอมรับบริจาคเงินทุน ไม่ยอมบอกบุญ เอาทุนเอารอนจากใครทั้งนั้น เพราะมีพร้อมแล้ว
- เรื่องนี้งานทั้งหมดยกให้ท่านพระสุพรรณกัลยา เมื่อเสร็จแล้วก็รู้สึกทึ่งใจ เพราะงานคราวนี้ เป็นงานท้าทายกับความสามารถที่สุด ที่มนุษย์ดีๆเขาทำกันไม่ ได้ แต่เราก็ทำได้
- ทำให้สังคม สร้างให้พระพุทธศาสนา ใครจะไหว้ จะไม่นับถือ เราก็มีเครื่องคุ้มกัน กันศาสนาอื่นไม่ให้ยื่นมือเข้ามายุ่งกับนักเรียน
- เมื่อครบกำหนดจำนวนหนึ่งแสนหนึ่งหมื่นองค์ดังที่ได้บอกพระนางท่านไว้ ก็จัดการปั้นหล่อ เราลงมือตั้งแต่ปี พ.ศ. 2535 แล้ว
- แต่ขณะนั้นยังมีงานเรื่องสร้างเสาศาลหลักเมือง ให้จังหวัดสระแก้วกับจังหวัด พิษณุโลกอยู่
- และตอนหลักเมืองจะเสร็จก็ได้ปรารภกับท่านสวัสดิ์ ส่งสัมพันธ์ ซึ่งท่านเป็นผู้ว่าราชการจังหวัดพิษณุโลกในสมัยนั้น แต่ท่านก็มีอันที่จะต้องไปรับราชการเป็นรองปลัดมหาดไทย เสียก่อน
- ท่านจึงได้เรียนบอกท่าน พลโทถนอม วัชรพุทธ แม่ทัพภาคสาม ท่านแม่ทัพก็รับปากทันที
- ตกลงกันว่าเราจะอัญเชิญพระรูปของท่าน ให้ไปประดิษฐานไว้ที่ที่ท่านจะทอดพระเนตร เห็นน้องยาเธอทั้งสองพระองค์ของท่าน
- ที่ท่านร่ำร้องต้องการอยากจะทัศนาทอดสายตาดูน้องชายทั้งสองของท่าน ตลอดไปอีก นานเท่านาน ซึ่งไม่ไกลจากวังจันทร์เกษม ซึ่งถือเป็นถิ่นกำเนิดของท่าน
- รูปหล่อนี้เราหล่อด้วยเนื้อทองเหลืองและทองแดง ส่วนมากจะเป็นทองของเก่าที่ขุดมาได้จากอยุธยาเป็นส่วนมาก แล้วลงรักปิดทองประดับด้วยอัญมณีที่เป็นสมบัติของท่านเองแต่อดีตชาติ
- แล้วก็ลงมือหล่อรูปบูชาขึ้นมาอีก และทำรูปเหรียญของท่านขึ้นมาอีกด้วยหลายพันเหรียญ เพื่อให้ท่านแม่ทัพได้แจก จ่ายแก่ผู้เคารพนับถือในพระนางท่านอีกต่อไป
- เท่าที่ข้าพเจ้าได้สัมผัสมาด้วยตนเองเป็นเวลาล่วงมาได้สี่สิบห้าปีแล้ว รู้สึกว่าได้อาศัยบารมีของท่านตลอดมา เฉพาะงานที่เสี่ยงๆ และท้าทาย
- ท่านทั้งหลายที่ได้อ่านหนังสือนี้เข้า ก็คงจะหาว่า เอาเข้าแล้วหลวงตาโง่น แกจะบ้าหรือไง ไปเลื่อมใสกับผีกับวิญญาณไม่เข้าเรื่อง
- ขอบอกท่านผู้อ่านอย่างตรงๆว่า อันข้าเอง ก็ยังไม่สำเร็จอรหันต์อรหล อะไรนี้หว่า ในขณะที่เดินไปตกหลุมเลนโดยไม่รู้ตัว กลัวจะจมลงไปลึกกว่านั้น
- มีอะไรที่จะค้ำยันไว้ก็ต้องเอา หรือกำลังลอยตุ๊บป่องๆ อยู่ในท้องทะเลอันกว้างไกลจะจมตายแหล่มิตายแหล่ เห็นอะไรลอยมา ถึงจะเป็นซากศพของผีตายโหง แต่พอที่จะเกาะไว้กันตายได้ก็เอาละ ขอให้พ้นจากความตายได้ก็พอ
- อันเรื่องที่ข้าพเจ้าจะได้ติดต่อสัมผัสกับโลกวิญญาณ โลกลี้ลับที่กล่าวมาแล้วก็เป็นเรื่องบังเอิญที่ไม่ได้ตั้งใจไม่ได้คิดฝันมา ก่อน แต่เรื่องบังเอิญเรื่องนี้เวลาร่วมห้าสิบปีก็ยังไม่ลืมเลือน จะลืมได้อย่างไร
- เพราะถ้าไม่ฝันไปเห็นท่านเข้า เราก็คงติดคุกอ้ายหม่องจนหัวโต ตายในที่ที่เขากักขัง ป่านนี้ก็คงจะเป็นตายโหงอยู่เมืองพะโคไปแล้ว
- และถ้าไม่ฝันไปเห็นเจอท่าน เราก็คงจะไม่ได้ศึกษาเรื่องโลกวิญญาณ โลกลี้ลับ และก็คงโง่เง่าดักดาน คัดค้านเรื่องโลกลี้ลับตลอดมาอย่างเดิม
- เพราะเคยโง่มาเป็นเวลาครึ่งชีวิต และเมื่อเราจับทางที่ท่านนำพาให้รู้แล้ว จิตใจเราก็ผ่องแผ้วสงบเย็น และเห็นเหตุการณ์ต่างๆ ทางฝัน
- จึงถือว่าพระนางท่านเป็นสหาย เป็นมิตร อยู่ใกล้ชิดตลอดมา และเป็นผู้ให้ความสดชื่นอุรา ในเวลาหงอยเหงา เป็นผู้ช่วยแบ่งเบาในคราวเจอกับงานหนักๆ เป็นผู้ให้ความพิทักษ์ปกป้องในคราวเกิดอันตราย
- และหลายครั้งที่เจอกับอุบัติเหตุทั้งทางอากาศ ทางน้ำ ทางรถยนต์ เราได้รอดพ้นมาได้อย่างอภินิหาร คนอื่นๆที่ประสบพร้อมกับเรา เขาเหล่านั้นก็เรียบร้อยโรงเรียนผีกันหมด เหลือแต่เราคนเดียว ต้องขึ้นศาลเป็นพยานโจทก์และพยานจำเลย มาหลายครั้ง
- ครั้งที่ห้าและครั้งที่หก ที่ศาลจังหวัดพิจิตรนี้เอง เพราะทางศาลหาใครเป็นพยานบุคคลไม่ได้ มันตายหมด
- ดังนั้นข้าพเจ้าจึงอดที่จะไม่นำเอาเรื่องราวของพระนางท่าน มากล่าวให้ผู้สนใจ ไม่ได้ ได้ใช้ดุลยพินิจ คิดว่าคงมีสาระประโยชน์ไม่มากก็น้อย
- แต่ที่กล่าวมาอย่างยืดยาวนี้ก็มิใช่จะมีเจตน าที่จะชักนำให้ท่านได้หลงใหลงมงายในเรื่องผีเรื่องวิญญาณอะไรทั้งนั้น
- เพราะเรื่องอะไรทุกอย่างมันอยู่ที่จิตใจของเรา อันอิทธิฤทธิ์ก็ดีและอภินิหารก็ดี มันไม่อยู่ที่อื่น แต่มันมีรากฐานอยู่ที่กำลังใจของแต่ละท่านแต่ละคนเท่านั้น
- แต่จิตใจมันจะตั้งมั่นก็ต้องมีเครื่องยึด คนที่ไม่ปฏิเสธและไม่ยอมเชื่อถืออะไรง่ายๆคือคนฉลาด เพราะเขาจะต้องหาเหตุผล เท่าที่ได้ค้นคว้าทางโลกวิญญาณมามากต่อมากคือตลอดเวลาที่เป็นนักบวช ทางศาสนาพุทธร่วมหกสิบปี ได้ใช้สติปัญญา เวลาทั้งหมด ค้นแต่เรื่องของจิตใจ เรื่องของวิญญาณ
- เพราะคำสั่งสอน ในทางพระพุทธศาสนา ก็กล่าวว่า... จิตเตนนิยติโลโก... โลกอันจิต ย่อมนำไปทั้งที่เป็นวิญญาณเฝ้าและวิญญาณแฝง
- แต่ก่อนอื่นที่จะเป็นจิตวิญญาณอื่นๆได้ก็ต้องฝึกหัดให้รู้ให้เห็นจิตวิญญาณ ของตัวเองเสียก่อน อันจิตวิญญาณของเรานี้ มันอยู่กับเราแต่เรามองไม่เห็นมัน
- ข้อสำคัญคือ ให้เห็นเราก่อน ตัวจิตตัวเราคือธรรมชาติ ความรู้สึกนึกคิด จิตใจตัวนี้เห็นมันยาก พระผู้มีพระภาค พระองค์ทรงตรัสว่า ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้นชื่อว่าเห็นตถาคต
- อันการค้นคว้าหาจิตวิญญาณนั้น มันอยู่เลยความตายไปอีก เราจะให้พบจิตวิญญาณของเราได้ ก็ต้องกำหนดจิตกับกายให้อยู่คนละส่วน
- ฝึกจิตใจไม่ให้ยึดมั่นถือมั่นในตัวกูของกู จิตอยู่ในที่ว่าง วางแล้วมันจะสงบ มันจะหลบเข้าสู่อีกมิติหนึ่งซึ่งเป็นภะวัง
- ภะวังคือภพของจิต ร่างของจิต ติดอยู่กับอุปทยรูปคือรูปแฝง มันจะเป็นรูปร่างที่เบา ไม่มีใครเห็นได้นอกจากตัวเอง เรื่องนี้ขอยกไปอธิบายรายละเอียดไว้ตอนต่อไป
- แต่เรื่องราวของ พระสุพรรณกัลยา ที่กล่าวมานี้ เป็นเรื่องที่ท่านได้มีบุญมีพระคุณแก่ข้าพเจ้าคนเดียวเท่านั้น
- เมื่อกล่าวถึงส่วนรวมแล้ว พระนางท่านมีพระคุณอย่างเหลือหลาย เหลือที่จะบรรยายเป็นภาษามนุษย์ ทรงมีปิยคุณท่วมท้นล้นฟ้าชลาธาร ท่วมวิญญาณทวยราชทั้งชาติไทย
- เมื่อกล่าวถึงเชื้อพระวงศ์แล้ว พระนางท่านก็อยู่ในระดับ เจ้าฟ้าหญิงผู้สูงศักดิ์ คือเป็นพระธิดาของพระมหาธรรมราชา
- ซึ่งต้นตระกูลของท่าน ก็ได้จัดสร้างพระพุทธชินราชซึ่งงามที่สุดในโลกไว้ให้ ชาวพุทธได้บูชา
- แต่ต่อมาก็เป็นกษัตริย์องค์สุดท้ายของวงค์สุโขทัย ที่ได้ไปครองกรุงศรีอยุธยา ซึ่งนับว่าเป็นพระราชธิดาของต้นตระกูลไทยพระองค์หนึ่ง
- ตอนที่ยังทรงพระเยาว์วัยก็ได้สถิตอยู่ในไอศูรย์สมบัติอันน่ารื่นรมย์ ประทับอยู่ในสถานที่น่าชื่นชมน่าทัศนา
- กาลต่อมาบ้านเมืองพังพินาศ พระนางท่านต้องนิราศรอนแรมไกลไปเป็นเชลยได้ใช้ชีวิตแบบทาสอยู่ใต้เบื้องบาท ผู้เป็นนาย แล้วเลี้ยงดูน้องชายทั้งสอง ได้ประคับประคองจนเติบใหญ่ขึ้นเป็นจอมไทยมหาราช คือพระนเรศวร กับพระเอกาทศรถ มีพระนามปรากฏขจรไกลแก่ชาวไทยทั้งประเทศ
- ผู้เป็นเหตุในพระคุณนี้คือพระนาง ท่านทำคุณประโยชน์ไว้ให้แก่คนไทยทั้งชาติ คือต้องยอมเสียสละความสุข ตลอดพระชนม์ชีพส่วนตัว
- เพื่อความอยู่รอดของบ้านเมืองสยามไทยทั้งประเทศ ซึ่งก็ไม่มีวีรสตรีหรือวีรบุรุษท่านใดในอดีตถึงปัจจุบัน ที่จะได้เสียสละ อย่างนั้น
- ซึ่งก็มีวีรสตรีบางท่านที่ซึ่งผู้อยู่เบื้องหลังได้ก่อสร้างรูปเป็น อนุสาวรีย์ไว้ แต่ท่านเหล่านั้นก็ยอมเสียสละให้เฉพาะบ้านนั้นเมืองนั้นเท่านั้น นับว่าเป็นวงแคบ
- ส่วนพระนางสุพรรณกัลยานี้ ท่านยอมเสียสละพระชนม์ชีพตลอดทั้งความสุข เพื่อคนไทยทั้งชาติ และเพื่อแผ่นดินสยามไทยอันกว้างไกลทั้งประเทศ
- ที่เราๆ ท่านๆ ได้มีผืนแผ่นดินที่อุดมสมบูรณ์อันกว้างใหญ่ไพศาลซึ่งได้รับความ สุขความสำราญกันทั่วหน้านี้ มิใช่เราได้มาจากพระเมตตาและการเสียสละของท่านน่ะหรือ
- แล้วสมควรไหมที่ชาวไทยจะลืมท่านลง ลืมกันหมดแล้วจะบอกให้ แต่ถ้าได้อ่านเรื่องนี้แล้ว ท่านผู้มีกตัญญูกตเวทิตาธรรม คงไม่ลืมแน่
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น